Drzwi miłości

Umawiały się właśnie do czajowni, na herbatę jogiczną z kardamonem (zdaniem Primy skutecznie przepędza jesienną melancholię), kiedy Maria oświadczyła, że w sobotę nie może.

– Mam zaproszenie na ślub ciotki Danki.
– Danka wychodzi za mąż? – zdumiała się Martyna. – Przecież tak świetnie sobie radziła w pojedynkę. I we wszystkim pierwsza.
Prima niechętnie przytaknęła. To właśnie z powodu Danki przeniosła się z siłowni na jogę.
– Ślub w jej wieku? – Filipa pokręciła głową.
– Chciałabyś tak wyglądać w „jej wieku” – ujęła się za Danką Martyna.
– Wszystkie chciałybyśmy tak wyglądać – zapewniły Cienie, mając nadzieję, że „ten wiek” nie nadejdzie nigdy.– Nie chodzi o wygląd – obruszyła się Filipa. – Ale o ryzyko. Po czterdziestce potrafisz już ogarnąć rzeczywistość. Nie wierzysz w każdą obietnicę zakochanego faceta. I nie skaczesz już na główkę, jak przed laty.

Dotknęła własnego czoła, lekko się przy tym krzywiąc.
– Nie skaczesz, bo masz więcej do stracenia – podchwyciła Prima.
– Masz do stracenia to samo: czas – wtrąciła Mistrzyni, zamykając salę ćwiczeń. – Reszta jest dodatkiem. Jak wisienka na torcie.
– Właśnie mówię o czasie – uniosła się Prima. – W młodości hojnie nim szafujemy. Potrafimy oddać byle komu całe miesiące. Dopiero potem uświadamiamy sobie, że nie ma nic cenniejszego. Ciotka powinna to wiedzieć.
– Po co jej ślub – dziwiła się Martyna. – Przecież nie musi…
– Ale chce – przerwała Maria. – Twierdzi, że wreszcie spotkała prawdziwą miłość. I że nigdy wcześniej nie była taka szczęśliwa.

– Tym bardziej nie powinna ryzykować – zaśmiała się Martyna.
– Miłość? Teraz? – Cienie nie kryły współczucia. – Tyle lat czekania.
– Nie czekała. Po prostu żyła – odburknęła Maria.
– A żyć to ona potrafi – przyznała Martyna. – Pamiętam nasze ostatnie warsztaty salsy. Danka rozbujała całą grupę, a potem urządziłyśmy u niej taką imprezę…

Umilkła, przygryzając paznokieć pokryty białym lakierem.
– Teraz wszystko się zmieni. I to z powodu głupiego zakochania – dodała Filipa. – Miłości – poprawiła Maria z naciskiem.
– To nie jest żadna miłość – orzekła Prima stanowczym tonem.
– Raczej jesienna infekcja – podsunęły Cienie.
– Albo lęk przed samotnością – westchnęła Filipa.
– Jeśli już, to raczej chęć przeżycia czegoś nowego – zaoponowała Martyna. – Danka nie należy do cykorów. – Moim zdaniem… – Prima odchrząknęła, czekając, aż koleżanki nastawią uszu. – Moim zdaniem to klasyczny syndrom zamykających się drzwi. Tak to określają specjaliści – dodała, rozglądając się po grupie.
Cienie okazały stosowne zainteresowanie.
– Jakich drzwi?

– Po prostu uświadamiasz sobie, że życie mija coraz szybciej, a ty masz coraz mniej szans na związek. Nawet jeśli masz coraz więcej pieniędzy.
– Ja to nazywam przekroczeniem terminu ważności – odezwała się Martyna. – Po którym zaczynają się jesienne wyprzedaże. – A ja wolę porównanie do drzwi – rzuciła Prima z naciskiem. – Drzwi, które powoli się domykają, odcinając cię od kolorowego świata relacji.
Stoisz na progu i czujesz, że za chwilę będzie po wszystkim. Zostaniesz sama. Dlatego przeceniasz każdą przygodę. Każdy, nawet błahy romans.
– Też myślisz, że chodzi o drzwi? – spytały wreszcie Mistrzynię.
– W gruncie rzeczy to bez znaczenia – odparła.
– Nie wierzysz, że...

– Wierzę, że mogą się zamykać – Mistrzyni przerwała Primie. – W różnym wieku. I mogą się otwierać, nawet na starość. A może same je zamykamy. Wracając do Danki, drzwi otwarte czy zamknięte, nie mają znaczenia. Ważne, że ona sama jest szczęśliwa. Naprawdę!


Izabela Sowa,
pisarka, autorka m.in. książek: „Smak świeżych malin”,
„Świat szeroko zamknięty”, „Podróż poślubna”.
Wegetarianka.
Fot. Maciej Zienkiewicz/ Agencja Gazeta